یلدا در اشعار کلاسیک پارسی

یلدا در اشعار کلاسیک پارسی

با زلف تو قصه‌ایست ما را مشکل/ همچون شب یلدا به درازی مشهور (عبید)

 دور است کاروان سحر زینجا/ شمعی بباید این شب یلدا را ( پروین)

هنوز با همه دردم امید درمانست/ که آخری بود آخر شبان یلدا را ( سعدی)

او بر دوشنبه و تو بر آدینه/ تو لیل قدر داری و او یلدا ( ناصر خسرو)

روز رویش چو برانداخت نقاب شب زلف/ گفتی از روز قیامت شب یلدا برخاست ( سعدی)

بر رخ تو که آفت جان منست/ از شب یلدا سپه آورده‌ای( دهلوی )

برآی ای صبح مشتاقان اگر نزدیک روز آمد/ که بگرفت این شب یلدا ملال از ماه و پروینم ( سعدی)

شام هجران تو تشریف به هر جا ببرد/ در پس و پیش هزاران شب یلدا ببرد ( وحشی بافقی)

نور رایش تیره شب را روز نورانی کند/ دود خشمش روز روشن را شب یلدا کند ( منوچهری)

تا در سر زلفش نکنی جان گرامی/ پیش تو حدیث شب یلدا نتوان کرد ( خواجو)

مهره‌ی مهر چو از حقه مینا بنمود/ ماه من طلعت صبح از شب یلدا بنمود ( خواجو)

هست در سالی شبی ایام را یلدا ولیک/ کس نشان ندهد که ماهی را دو شب یلدا بود( خواجو)

همه شب‌های غم آبستن روز طرب است/ یوسف روز، به چاه شب یلدا بینند (خاقانی)

قندیل فروزی به شب قدر به مسجد/ مسجد شده چون روز و دلت چون شب یلدا ( ناصر خسرو)

گر آن کیخسرو ایران و تور است/ چرا بیژن شد اندر چاه یلدا (خاقانی )

در زرد و سرخ شام و شفق بوده‌ام کنون/ تن را به عودی شب یلدا برآورم (خاقانی )

رتبه‌ی عرفان شود شام فنا روشنت/ قیمت انوار شمع در شب یلدا طلب ( وحشی )

شب محنت من ز امداد فکرت / درازی شبهای یلدا گرفته ( انوری )

کرم شب‌تاب را شب یلدا/ در بن چه ضیا فرستادی (  خاقانی )

آری که افتاب مجرد به یک شعاع/بیخ کواکب شب یلدا برافکند ( خاقانی)

به صاحب دولتی پیوند اگر نامی همی جویی/ که از یک چاکری عیسی چنان معروف شد یلدا

( سنایی)

به طول طاعت ترسندگان ز صبح نشور که روی خواب نبینند در شب یلدا ( محتشم )

به عزت شب قدر و شب حساب برات/  به حرمت شب آبستن و شب یلدا (عطار )

شوم از شام یلدا تیره‌تر بی/ درد دلم ز بودردا بتر بی (باباطاهر)

 گرد آوری احسان رضائی